“Mevrouw, we hebben alles geprobeerd, je bent de laatste strohalm, anders moet ie weg.”
Zo kwam ik binnen bij Pim. Zijn begeleiders waren ten einde raad. Dit was zijn vierde adres, een herplaatser dus. Pim blafte naar alles en iedereen, liep als een ongeleid projectiel door het huis, bijten en rijden op een kleed om maar aandacht te trekken. Anderhalf jaar waren zijn mensen al met hem bezig. Maar nu ging het echt niet meer.
De wanhoop kan soms groot zijn. Ik stapte binnen in het huis: “wij hebben een groot probleem,” was het eerste wat ik hoorde. Ja, zei ik meteen: “je kunt het ook zien als een flinke uitdaging”. Ik keek Pim aan en zag een hond die zo onzeker was, of hij er wel bij hoorde. Een hond die zijn veiligheid kwijt was.
Ook zie en ervaar ik de nood van zijn mensen. Tegelijkertijd komt er dan een plan bij me omhoog, hoe ik dit samen met zijn mensen kan aanpakken. Door mijn opleidingen kan ik putten uit zoveel diverse tools. Ik werk op deze beslissende momenten intuitief zodat ik aan kan voelen wat zowel Pim als zijn mensen nodig hebben. Ik ben met hen een traject ingegaan, waarin ik allerlei onderdelen van honden lichaaamstaal, Hersenwerk, Access consiousness, enz kan combineren.
Wij zijn inmiddels een tijdje verder……..en er is licht aan het eind van de tunnel. Pim en zijn mensen begrijpen elkaar beter en er is nu meer duidelijkheid wat de ander verwacht en nodig heeft.
Wat een opluchting. Dankjewel, dat ik deel aan dit mooie proces mocht hebben. Het blijft mijn missie om herstel te brengen. Een echte verbinding tussen mens en dier.
Recente reacties