Een trauma… wat te doen?

HET VOORBEELD VAN EEN UI.

Dit was zo’n week met berichten, waarvan je denkt: hoeveel kan een hond nog hebben? Kan het nog erger?
Eén gebeten door een grotere hond, had het net overleefd. En de ander kwam uit Roemenië en had net de broodfok overleefd. In beide gevallen hadden de mensen alle middelen geprobeerd om herstel te brengen, maar tevergeefs, het lukte niet. En dat maakt zo moedeloos en geeft zo’n gevoel te hebben gefaald.
Ik moet dan wel even denken, waar zal ik beginnen………
Op dat moment realiseer ik me dat een trauma bij mensen soms zo diep kan zitten, dat we die pijnstukken niet aan kunnen kijken. We stoppen het weg, zodat het lijkt dat het er niet is. En bij dieren is dat precies zo! Het kan te vroeg zijn om direct aan dat trauma te werken, het is te heftig voor de hond.
Voor mezelf gebruik ik altijd het voorbeeld van een ui. Ik pel daarvan steeds een stukje af, zodat ik langzaam tot de kern kom. Een getraumatiseerde hond zit nog in standje “overleven”. Het sympathisch zenuwgestel is dan overactief. Hij/zij is nog bezig te overleven. Het brein is nog overprikkeld en dan is het nog te vroeg voor herstel.
Maar nog even terug naar die ui. Door het langzaam af te pellen (laagje voor laagje), kom je langzaam bij de kern. En hoe doe je dat dan? Dat is van hond tot hond verschillend, maar in ieder geval hem/haar steeds het gevoel geven: ik ben er, ik snap het. En hiermee doorgaan, ook als de hond steeds dat bijtende gebaar maakt, steeds maar weer gromt. De liefdevolle ondersteuning zal tenslotte sterker zijn en de hond zal weer iets meer van zichzelf (zijn eigen pijn) laten zien. En aan dat stukje pijn kun jij dan heling geven. Op deze manier gaan jullie samen verder…….en komen jullie dichter bij die kern.
Dit kost echt wel wat tijd en soms moet ik meerdere keren terugkomen. Maar gedrag als gevolg van trauma vraagt om een nauwkeurige behandeling op maat. Niet meteen het probleem willen oplossen, meteen naar de kern snijden. Dan kan het bijtende sap in je ogen spuiten. Maar de juiste ondersteuning, stapje voor stapje.
Ik zeg dit niet goedkoop of gemakkelijk. Maar mijn dag was gemaakt toen ik een appje kreeg over een van die honden. “Eindelijk, eindelijk was hij rustig geworden……”Hoe mooi. Met Inzicht, liefde en geduld blijft er altijd die weg naar herstel.