VOOR GOED LEIDERSCHAP MOETEN WIJ ONSZELF ZIJN.
Zo makkelijk plakken wij onze gevoelens op dieren. En voelen wij onszelf getroost als een dier lief tegen ons doet. Maar een dier steekt anders in elkaar. Hij zoekt veiligheid…..en vindt hij dat?
Als een hond hapt, voelt hij zich onveilig. De laatste weken heb ik honden gehad, die beten. Sommigen waren agressief. In een onveilige situatie gaat een paard trappen; een varken kan heel hard bijten.
Olly, mijn cavaliertje, is heel zachtmoedig; maar als sommige honden in de buurt komen, vlamt hij op, blaft heel hard. Dat zit diep in hem. IK moet hem dan de veiligheid geven. IK overzie de situatie. IK ga dan strak en gedecideerd voor hem staan (met de rug naar hem toe en mijn gezicht gericht op de situatie) en zeg: “nee Olly, IK bepaal het, IK geef die veiligheid, daar hoef jij je niet voor op te winden.”
Voor de buitenkant kan dat streng lijken, maar met deze actie geef ik de grens aan. Door de ruimte die ik hier als leider inneem, kan hij zich ontspannen. Op hetzelfde moment laat ik de riem juist iets losser. Achter mijn rug kan hij zich ontspannen en weet hij, het is veilig.
Dit leiderschap heeft te maken met jezelf. En lief zijn voor je dier heeft hier te maken met innerlijke kracht en houden van.
En natuurlijk moet je dit niet verwarren met “de baas zijn”. Want dat is onmacht.
Als ik dit zo schrijf, dan zie ik zo hoe ik leer van mijn honden. Want ze testen me iedere keer uit. Vind je me echt lief? En daarmee bedoelen ze: ben ik veilig bij je?
Recente reacties