Ik ben er voor mijn dieren. Ik heb ze in mijn leven gehaald en het voelt als mijn verantwoording om te kijken wat ik kan doen in dienst van hen. Olly, Serena en Lillybeth kwamen op verschillende momenten bij ons. En samen met mijn man hebben we steeds gekeken…..nemen we die verantwoording, met alles wat daarbij hoort?
Dit is makkelijk gezegd, maar functioneert het ook? Is het onvoorwaardelijk?
In het onderwijs wordt vaak gesproken over “denken vanuit het kind”, wat betekent dat je denkt vanuit het perspectief van het kind. Maar bij mijn honden is dit precies hetzelfde. Denken vanuit hun perspectief, kijken door de ogen van de hond of kat, etc.
En dat staat soms haaks op wat mij juist uitkomt, wat voor mij het makkelijkst is. Ik ben zelf een bezige bij en vaak druk in de weer. Maar Olly heeft veel behoefte aan rust, daarin gedijt hij goed. Als ik naast hem ga zitten op de bank, slaakt hij meteen een paar diepe zuchten en ontspant zich. Ik moet echt voor mezelf besluiten: nu gaan zitten, ophouden met rennen. Het mooie is dat dit mezelf ook weer rust geeft. In de relatie met mijn dieren houden ze eigenlijk mij de spiegel voor.
Een puppy-training is prima zolang het maar gaat om de band met jouw hond. Maar als het maar niet is om een hond te creëren die ingepast moet worden aan mijn levenspatroon. Dat grijpt me echt aan…..want een hond kan niet praten, hij moet mee en kan geen kant op. Hij wordt gedwongen in een rol die hij moet spelen. En dat kan zichtbaar worden in ongewenst gedrag, ondermijning van zijn gezondheid, enz.
Als ik met Olly, Serena en Lillybeth ga wandelen, is het hun uitje. Zij bepalen de richting, en daarbij merk ik dat ze bepaalde plaatsen liever mijden. Waarom, weet ik niet eens, misschien een geur….maar ze blijven even staan en ik merk hun signaal; liever niet.
Het wandelen wordt soms ook snuffelen…..bepaalde plaatsen zijn heerlijk. Ik moet hen daar echt de tijd geven.
In een relatie, ook met dieren, is het altijd geven en nemen. Een relatie moet je boeiend houden, daarin is altijd werk aan de winkel. Die is altijd in beweging. Maar ik heb ervoor gekozen: 100%. Daarom zijn Olly, Serena en Lillybeth in mijn leven gekomen. En als op enig moment die relatie met hen weerstand oproept bij mij, dan zegt dat iets over mij. Het is precies die zere plek die ik in mezelf mag aankijken……en mij mogelijkheden geeft tot groei.
Ik zou hier nog veel over kunnen vertellen, in het samenspel tussen dieren met hun mensen liggen zoveel geheimen besloten. Daarin is zoveel mogelijk, ook het komende jaar hoop ik daar weer veel over te kunnen vertellen.
Recente reacties